هدف: تعیین اثر ترموتراپی از راه مردمک Transpupillary Termotherapy (TTT) در درمان نئوواسکولاریزاسیون مشیمیه ای مخفی زیر فووآ در بیماران مبتلا به دژنراسیون وابسته به سن ماکولا. نوع مطالعه: مداخله ای غیرمقایسه ای (before - after design) و آینده نگر. روش مطالعه: 23 چشم از 22 بیمار با کوروئیدال نئوواسکولاریزاسیون مخفی زیر فووآ که در سالهای 81-80 به درمانگاه چشم پزشکی بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) مراجعه کرده بودند، تحت درمان ترموتراپی از راه مردمک قرار گرفتند. جهت تمام بیماران قبل از درمان فلورسئین آنژیوگرافی و عکس رنگی فوندوس انجام شد. از دیود لیزر با طول موج nm810 با اندازه اسپات 3 mm، 2 mm، 1.2 mm بسته به اندازه Choroidal Neovascularization (CNV) استفاده شد. TTT با استفاده از لنز تماسی و با قدرت 640-280 میلی وات و زمان 1 دقیقه برای هر spot انجام شد به طوری که در پایان درمان تغییر رنگی در فوندوس ایجاد نمی شد یا تغییر رنگ به صورت خاکستری خیلی کمرنگ پدیدار می شد. بیماران 1 ماه، 2 ماه، 4 ماه و 12-6 ماه بعد از درمان مورد معاینه مجدد همراه با عکس فلورسیین آنژیوگرافی قرار می گرفتند. نتایج: 23 چشم با CNV مخفی تحت درمان با TTT قرار گرفتند. میانگین مدت پیگیری 7.1 ماه (12-6 ماه) بود. میانگین دید بیماران پیش از درمان 320/20 (دامنه 50/20 - 800/20) بود که 12- 6 ماه پس از TTT به 180/20 (دامنه 40/20 - 400/20) بهبود یافت (P=0.031). در آخرین معاینه که 12-6 ماه پس از درمان انجام شد، در 13 چشم (56.5%) دید ثابت (± یک خط تغییر)، در 9 چشم (39.2%) دید بیشتر از یک خط بهبود یافته بود و در یک چشم (4.3%) دید دو خط کاهش یافته بود. چهار چشم از 23 چشم درمان شده (17.4%) طی 6-4 ماه پس از درمان اولیه دچار عود CNV شدند که تحت درمان مجدد قرار گرفتند. در هیچیک از بیماران پس از درمان با TTT عارضه جدی رخ نداد. نتیجه گیری: گرما درمانی از راه مردمک در درمان CNV مخفی زیر فووآ می تواند باعث تثبیت یا بهبود وضعیت دید و غیر فعال شدن CNV در اکثر بیماران شود.

زمینه و هدف حجم باقی مانده معده و دیستانسیون شکم از عوارض مهم بیماران تحت تغذیه از راه سوند بینی-معده ای است. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر گرمای موضعی بر حجم باقی مانده معده و دیستانسیون شکم در این بیماران انجام یافته است. روش بررسی در این کارآزمایی بالینی کورسازی شده 64 بیمار تحت تغذیه با سوند بینی-معده ای با لحاظ معیارهای ورود به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و مداخله تخصیص یافتند. در دو گروه پک موضعی برروی قسمت قدام شکم به مدت 23 دقیقه حدود 5/1 ساعت بعد از گاواژ در دو نوبت گذاشته شد. در گروه آزمون دمای هات پک 50 درجه سانتی گراد و در گروه کنترل برابر با دمای محیط بود. حجم باقی مانده معده و دیستانسیون شکم نیم ساعت قبل و یک و نیم ساعت بعد از گاواژ اندازه گیری و مقایسه شد. ابزار جمع آوری داده ها شامل فرم ثبت اطلاعات جمعیت شناختی و فرم ثبت حجم باقی مانده و میزان دیستانسیون بود. داده ها به کمک نرم افزار SPSS نسخه 16 و آمار توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل و نتایج در سطح 05/0p< معنادار لحاظ شد. یافته ها براساس نتایج 9/46% بیماران زن و 1/53% مرد بودند. متوسط سن در گروه مداخله و کنترل به ترتیب 5/72± 5/12 و 8/73± 3/15 بوده و بین دو گروه از نظر مشخصات جمعیت شناختی و اطلاعات مربوط به بیماری اختلاف آماری معناداری وجود نداشت. حجم باقیمانده معده و دیستانسیون شکم قبل از مداخله در دو گروه مشابه بود ولی در گروه آزمون بعد مداخله به طور معناداری کاهش یافت (05/0>p)، گرچه در گروه کنترل تفاوتی مشاهده نشد. نتیجه گیری گرما درمانی موضعی باعث کاهش حجم باقی مانده معده و دیستانسیون شکم در بیماران تحت تغذیه از راه سوند بینی-شده و کاربرد آن هم زمان با مطالعات تکمیلی پیشنهاد می شود.

مقدمه: به علت اهمیت فاصله بین دو مردمک به عنوان یک بُعد آناتومیک و به ویژه برای تهیه فرام عینک برای استفاده عموم، تعیین شاخصهای استاندارد برای فاصله بین دو مردمک در گروههای سنی مختلف مورد بررسی قرار گرفت. روشها: فاصله بین دو مردمک 1500 نفر از مراجعه کنندگان به درمانگاه چشم که در محدوده سنی 80-5 سال بودند و طی سالهای 73-1372 به مرکز چشم پزشکی فارابی اصفهان مراجعه نمودند  توسط دستگاه Autorefractometer اندازه­گیری شد و سپس یافته­ها بر حسب جنس و گروههای سنی مختلف بررسی آماری شد. نتایج: میانگین فاصله بین دو مردمک در بالغین 3.73±62 میلی متر بود. این میانگین در زنان 61.13 میلی متر و در مردان 63.57 میلی متر به دست آمد. این میانگین در موارد زیر ده سال 55 میلی متر و در موارد ده تا بیست ساله 60 میلی متر بود. فاصله بین دو مردمک با بالا رفتن سن افزایش نشان داد. این فاصله در 96 درصد بالغین بین 55 تا 70 میلی متر می­باشد. بحث: فاصله بین دو مردمک در مردان بیشتر از زنان می­باشد. ضمناً افزایش فاصله بین دو مردمک با گذشت سن حتی بعد از 30 سالگی نیز ادامه دارد.  

هدف: معرفی یک مورد مردمک تونیک در یک کودک با سابقه آبله مرغان.معرفی بیمار: یک دختر هفت ساله با سابقه آبله مرغان با شکایت از کاهش حدت بینایی یک طرفه در چشم راست، یک هفته بعد از شروع آبله مرغان مراجعه نمود. در معاینه، آنیزوکوری داشت به طوری که در اتاق روشن، مردمک چشم راست 3 میلی متر بزرگ تر بود و در معاینه با اسلیت لمپ، شکل مردمک چشم راست غیر عادی بود و انقباض قطعه ای ماهیچه های آن مشاهده شد. در آزمایش با پیلوکارپین رقیق شده (0.1 درصد) میوز فقط در چشم درگیر دیده شد و تشخیص مردمک تونیک قطعی گردید. بیمار دوربینی دو طرفه داشت که برایش عینک دو کانونه تجویز شد و شکایات وی کاهش یافتند.نتیجه گیری: توصیه می شود احتمال مردمک تونیک در همه کودکان به دنبال بروز آبله مرغان مد نظر قرار گیرد. تا زمان بهبود علایم، استفاده از عینک دو کانونی می تواند در رفع شکایات بیمار کمک کننده باشد.

هدف سندرم پای بیقرار یک بیماری عصبی است که همراه با میل غیر قابل مقاومت در حرکت دادن پاها می باشد که در نهایت منجر به ناراحتی، اختلالات خواب، و کاهش کیفیت زندگی می شود. سندرم پای بیقرار در افراد مسن شایع است که بهبود سلامت آنها یک مسئله مهم در مراقبت های بهداشتی محسوب می شود. روش ها این پژوهش از نوع نیمه-تجربی است. در این پژوهش 88 نفر از سالمندان به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. سپس به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (44 نفر) و کنترل (44 نفر) قرار گرفتند. گروه مداخله یک کیسه آب گرم روی پا و گروه کنترل مراقبت های معمول را دریافت کردند. یافته ها میانگین نمرات سندرم پای بی قرار قبل از مداخله در گروه آزمایش 0/46±, 16/7 و در گروه کنترل 1/17±, 16/50 بود که تفاوت معنی داری نداشت (0/32=P). میانگین ±,انحراف معیار نمرات سندرم پای بیقرار بعد از مداخله در گروه آزمایش 1/52±, 10/68 و در گروه کنترل 1/79±, 15/55 بود که تفاوت معنی داری داشت (0/0001=P). همچنین میانگین نمره کیفیت خواب در گروه کنترل 1/5±, 8/3 و گروه آزمایش 1/89±, 10/42 بعد از مداخله بود که تفاوت معنی داری را نشان داد (0/0001=P). نتیجه گیری یافته ها نشان داد که کاربرد کیسه آب گرم باعث کاهش شدت سندرم پای بی قرار و بهبود کیفیت خواب می شود. بنابراین، کیسه آب گرم به ویژه برای افراد مسن توصیه می شود، زیرا ارزان، در دسترس و قابل قبول است.

هدف: گزارش یک مورد همراهی مردمک تونیک با سیدروز چشمی.معرفی بیمار: پسر 10 ساله ای با مردمک بزرگ چشم راست از 2 هفته قبل مراجعه نمود. دید دو چشم 10.10 بدون مارکوس گان بود. قطر مردمک در چشم راست 5 میلی متر و در چشم چپ 3 میلی متر بود. آنیزوکوریا در روشنایی بیش تر و در تاریکی کم تر بود. مردمک چشم راست به پیلوکارپین 0.1 درصد واکنش نشان می داد. در فوندوسکوپی، در قسمت تحتانی شبکیه یک جسم بیگانه دیده شد که در گرافی ساده نیز قابل مشاهده بود. بیمار دو ماه بعد با کاهش دید چشم راست در حد 6.10 مراجعه نمود. هم چنان مشخصات مردمک تونیک در چشم راست دیده می شد و تغییرات پیگمانتری در شبکیه قابل مشاهده بود. بعد از انجام ویترکتومی عمیق، یک جسم بیگانه به ابعاد 1.5×1.5 میلی متر خارج شد. در پی گیری های بعدی، آنیزوکوریا به تدریج برطرف شد و پس از گذشت 6 ماه از خارج کردن جسم بیگانه، اندازه مردمک ها برابر گردید و دیگر علامتی از مردمک تونیک وجود نداشت. در معاینه با اسلیت لمپ، آب مروارید زیر کپسولی خلفی مختصری دیده می شد و بهترین دید اصلاح شده چشم راست 7.10 بود. بیمار برای پی گیری مراجعه ننمود.نتیجه گیری: سیدروز چشمی می تواند موجب مردمک تونیک شود و باید در تشخیص افتراقی مردمک تونیک قرار گیرد.

در این تحقیق، نحوه تمرکز امواج فرا صوتی به منظور گرما درمانی بافت های سرطانی مورد مطالعه قرار گرفته و عمل تراگردانی به منظور تمرکز امواج توسط سلول های پیزوالکتریک در کانون سرطان معرفی شده است. با محاسبه میزان انرژی متمرکز شده توسط حل عددی معادله فشار آکوستیک به وسیله انتگرال ریلی، مناسب ترین آرایش فضایی برای تمرکز انرژی ارایه می شود. برای کنترل مسیر درمان از طریق حل عددی معادله بیو- هیت نحوه توزیع فضایی انرژی گرمایی در ناحیه مورد درمان مورد توجه قرار گرفته و با انتخاب سرطان دهانه رحم به عنوان نمونه، نتایج حاصل از شبیه سازی تمرکز امواج فرا صوتی ارایه شده است.

زمینه و هدف: یکی از مهم ترین عوارض پس از جراحی کوله سیستکتومی، درد پس از عمل می باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر گرما درمانی موضعی  بر درد شانه پس از عمل جراحی لاپاراسکوپی کیسه صفرا انجام شده است. روش بررسی: پژوهش حاضر یک کارآزمایی بالینی است که بر روی 61 بیمار تحت عمل جراحی لاپاراسکوپی کیسه صفرا بستری در بخش جراحی3 بیمارستان علامه بهلول شهرستان گناباد در سال 1397، انجام شد. واحد های پژوهش با لحاظ کردن معیار های ورود به صورت در دسترس انتخاب و به روش تصادفی به سه گروه گرمادرمانی شانه راست، گرمادرمانی موضع عمل و کنترل تقسیم شدند. برای گروه های مداخله گرمادرمانی بعد از ابراز احساس درد توسط بیمار به مدت 20 دقیقه انجام شد. جهت جمع آوری داده ها از فرم اطلاعات دموگرافیک و مقیاس دیداری درد استفاده شد. داده ها با کمک نرم افزارSPSS  نسخه 16 در سطح معنی داری کمتراز 05/0 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: واحد های پژوهش در همه متغیر های دموگرافیک به جز جنس و وزن تفاوت آماری معنی داری نداشته و همگن بودند. شدت درد 20 (001/0P=)و 40 دقیقه(001/0P<) بعد از مداخله به صورت معنی داری کمتر از قبل از مداخله بود. نتیجه گیری: از آن جایی که گرمادرمانی به آسانی قابل آموزش و کم هزینه می باشد، می توان از این روش در جهت کاهش هزینه های درمان و عوارض دارویی و همچنین ارتقای خود مراقبتی بیمار بهره جست.

مقدمه: درد پدیده ای شایع و جزء اجتناب ناپذیر فرآیند زایمان است. تداوم درد و ترس از آن در طی لیبر بر روی سیستم تنفسی، گردش خون، غدد درون ریز و سایر اعمال بدن موثر است. گرما به عنوان یکی از روش های غیردارویی تسکین درد، باعث کاهش شدت درد و افزایش سازگاری با درد می شود. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر گرما درمانی بر شدت درد و طول مدت زایمان در زنان نخست زای مراجعه کننده به زایشگاه های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شهر بابل در سال 1385-86 انجام گرفته است.روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، تعداد 64 نفر زائوی شکم اول با حاملگی کم خطر به طور تصادفی در دو گروه گرما درمانی و مراقبت معمول قرار گرفتند. گروه مراقبت معمول از مراقبت های جاری بخش زایمان و گروه گرما درمانی، علاوه بر این مراقبت ها، از دیلاتاسیون 3-4 سانتی متر دهانه رحم تا پایان مرحله اول زایمان از کیسه آب گرم در قسمت تحتانی پشت و در مرحله دوم در قسمت پرینه برخوردار بودند. شدت درد زایمان با استفاده از مقیاس خط کش درد مک گیل و طول مدت مراحل سه گانه زایمان، با استفاده از ساعت دیجیتالی، در دو گروه تعیین شد. نوع زایمان، نوع پارگی پرینه، نمره آپگار نوزاد و وضعیت خونریزی مادر و انقباض و ارتفاع قله رحم یک ساعت اول پس از زایمان در دو گروه تعیین گردید. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها، از آمار توصیفی و آزمون های t مستقل و مجذور کای و من ویتنی با کمک نرم افزار SPSS استفاده شد.نتایج: یافته ها نشان داد که در مقایسه بین دو گروه، شدت درد مراحل اول و دوم زایمان با P<0.01 و طول مدت مراحل اول و سوم زایمان، با P<0.001 در گروه گرما درمانی کاهش داشت. اما طول مدت مرحله دوم زایمان، نوع زایمان، نوع پارگی پرینه، نمره آپگار نوزاد، وضعیت خونریزی مادر، انقباض رحم و ارتفاع قله رحم یک ساعت اول پس از زایمان در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت.نتیجه گیری: به نظر می رسد گرما درمانی با کیسه آب گرم بر شدت درد مرحله اول و دوم زایمان و طول مدت مراحل اول و سوم زایمان موثر است و هیچ تاثیر سوئی بر نوزاد و مادر ندارد.